Σκέψεις

Θέλω να σας ζητήσω συγγνώμη που θα αποπειραθώ να μετουσιώσω, ίσως ολίγον αδόκιμα, το καρτεσιανό «σκέπτομαι, άρα υπάρχω» σε «σκέπτομαι, άρα κοιμάμαι» καθώς η ανθρώπινη ύπαρξη συνιστάται σε μεγάλο βαθμό σε έναν αέναο ύπνο. Με προασπίζει άλλωστε το πλατωνικό σπήλαιο. Το να σκέπτεται κανείς στο πλαίσιό του ύπνου του, υπογραμμίζει την κατάσταση αυτή, την παθητική, του «κοιμάμαι». «Άρα» – το πιο σημαντικό στις τρεις αυτές λέξεις, η διαπιστωτική πράξη – σημαίνει ότι και πάλι πιαστήκαμε στον ύπνο την ώρα που αποπειραθήκαμε να δηλώσουμε ότι σκεπτόμαστε πέραν αυτού. Όμως επιμένω: καθώς συνεχίζω να σκέπτομαι, αμυδρά διαπιστώνω ότι κοιμάμαι.

Πρώτα από όλα, ευελπιστώντας ότι ξυπνάω σκέπτομαι και γράφω κείμενα θειώδη, που έχουν να κάνουν με τον Θεό, το θείο και το θειάφι. Απλώς μια απόπειρα.

Δεύτερον, επιστρέφοντας και στις καρτεσιανές περιοχές και σε εκείνες που όρισαν όλοι οι φιλόσοφοι, μεγαλύτεροι και «ολιγότεροι». Σκέψεις φιλοσοφίζουσες. Δηλαδή, απόπειρες στον χώρο της φιλοσοφίας. Σε καμία περίπτωση φιλοσοφία. Τουλάχιστον όχι πρόδηλα, κατάδηλα, ίσως άδηλα.

Στη θέση «τρία», την ιερή για τα εγκόσμιά μας, η χροιά της επιστήμης. Αν και διστάζω… ναι, είμαι επιστήμονας. Άρα δικαιούμαι να αποτολμήσω να κινηθώ πέραν του αγοραίου λόγου του ύπνου, να περιδιαβώ στον επιστημονικό χώρο. Οι επιστημονικές σκέψεις, αυτές με την επιστημονική χροιά, είναι μαζί δειλές αλλά και προστακτικές. Έχουν την μορφή προσταγής, από τη στιγμή που, θέλοντας και μη, κινούνται στο πλαίσιο ενός μεθοδολογικού παραδείγματος. Και αυτό που αδυνατώ να κάνω, είναι να ψελλίσω επιστημονικό λόγο χωρίς να γίνω φλύαρος. Για αυτό, απλά ζητώ δια του τρία ένα μεγάλο συγγνώμη.